Andrzej Sapkowski – Krew Elfów

15.06.2016


Andrzej Sapkowski, Krew Elfów, superNOWA, 2015, 339 stron.

Chyba powinna raz na zawsze wyrzucić do kosza towarzyszące mi od lat przeświadczenie, że fantasy to zupełnie nie moje klimaty i przy okazji pozbyć się obaw pojawiających się za każdym razem, gdy – niezbyt często, ale jednak – sięgam po ten gatunek. Trafniej byłoby raczej stwierdzić, że do należących do niego książek zazwyczaj mnie jakoś nie ciągnie, ale gdy już mam okazję w którejś się zatopić, to zazwyczaj naprawdę mi się podoba. Fanki to jeszcze ze mnie absolutnie nie robi, ale skoro lubię się już między innymi z J. R. R. Tolkienem, Jimem Butcherem i Josephem Deleney’em to czemu by nie szukać kolejnych sympatii? Tym bardziej, że właśnie odkryłam, że zdecydowanie chcę spędzić więcej czasu z książkami Andrzeja Sapkowskiego, bo „Krew elfów” mocno zaostrzyła mój apetyt.

Autor od razu wrzuca czytelnika w sam środek akcji, a dokładniej rzecz ujmując do płonącego miasta Cintra, które trawi nie tylko ogień, ale też morze krwi i nienawiści. Śmierć zbiera żniwo, niemal dosięgając też królewny Ciri zwanej Lwiątkiem. Dziewczynce udaje się jednak uciec, by jakiś czas później trafić pod opiekę wiedźmina – Geralta z Rivii, z którym wiąże ją tajemnicza przepowiednia.

Pierwszym co ujęło mnie w książce Andrzeja Sapkowskiego był język - barwny, pełen emocji, świetnie dostosowany do sytuacji. Dzięki lekkości z jaką autor posługuje się słowem niezwykle łatwo było mi zatopić się w akcji i wyobrazić sobie, że rzeczywiście towarzyszę bohaterom w ich zmaganiach. Zaskoczyło mnie to o tyle, że spodziewałam się (jak widać niesłusznie) bardziej szorstkiego i może nieco topornego stylu. Każdy mówi w „Krwi Elfów” swoim głosem, bo chociaż narracja jest trzecioosobowa, to w dialogach łatwo dostrzec różnice czy to w sposobie wypowiedzi, czy w używanym słownictwie. To natomiast oznacza, że Andrzej Sapkowski potrafi odnaleźć się w różnych rolach i dodawać postaciom autentyczności.

Bawił mnie Jaskier wprowadzający do powieści sporo humoru; polubiłam Ciri, w której drzemie nie tylko magia, ale i ogromne pokłady ambicji, uporu i siły, a jednocześnie towarzyszy jej niepewność wynikająca z młodego wieku; czarodziejka Yennefer wydała mi się szalenie intrygująca – twarda i stanowcza, ale pełna skrywanych emocji; nie do końca potrafiłam zaufać Triss i nie udało mi się jej jeszcze rozgryźć. Postaci przewija się naprawdę wiele, a każda z nich to bardzo sprawnie wykreowana osobowość.

Nie zapomniałam wcale o Geralcie z Rivii, ale przyznam, że jego było mi akurat zdecydowanie za mało. Bycie wiedźminem, specjalnie wyszkolonym i przystosowanym do zabijania różnych kreatur za pieniądze, niewiele o nim mówi, bo jego postać to zdecydowanie więcej niż siła. Nie do końca jasne relacje z Yennefer i Triss, poświęcenie i opiekuńczość wobec Ciri, mądrość w ocenie sytuacji – to pozwala poznać go lepiej, ale na pewno niedostatecznie dobrze. Liczę na to, że kolejne spotkania odkryją przede mną więcej.  


Cały czas mam poczucie, że „Krew elfów” jest w pewnym sensie wstępem i fabularnie pozwala dopiero zorientować się w przyczynach wiszącej w powietrzu wojny i ciągle żywych podziałach między rasami. Dzieje się sporo, ale nie ma tu ostro zarysowanego punktu kulminacyjnego, po którym czytelnik dostawałby coraz więcej odpowiedzi. Im bliżej końca, tym więc mnoży się pytań, a atmosfera coraz bardziej się zagęszcza. Pewnie dlatego, gdy dotarłam do ostatniej strony, czułam się z jednej strony zadowolona, że to pierwsze spotkanie z Andrzejem Sapkowskim było tak udane, a z drugiej okropnie głodna kolejnych wydarzeń.


 Garść cytatów:

Patrzycie, a oczu nie macie, słuchacie, a uszy wasze głuche”. (s. 15)

Pomyliłaś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu”. (s. 253)

Gdyby umiejętność korzystania z doświadczeń i wyciągania wniosków decydowały, dawno już zapomnielibyśmy, czym jest wojna. Ale tych, którzy do wojny dążą, nigdy nie powstrzymywały i nie powstrzymają doświadczenia ani analogie”. (s. 295) 

Saga o wiedźminie
Krew elfów | Czas pogardy | Chrzest ognia | Wieża Jaskółki | Pani Jeziora

[!] Zaczęłam od pierwszej powieści autora, ale może sensowniej byłoby zapoznać się przed drugim tomem z wydanymi wcześniej dwoma zbiorami opowiadań? Chętnie posłucham podpowiedzi w tej kwestii :)

Wyzwanie: Polacy nie gęsi

Zobacz również

20 komentarze

  1. Kocham i wielbię "Wiedźmina" chyba już z 15 lat :) Co jakiś czas robię sobie powtórkę z całej serii. Na Twoim miejscu przeczytałabym najpierw opowiadania, które są chyba nawet lepsze niż sama saga. A ja właściwie nie lubię opowiadań ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miło spotkać tak wierną fankę :) Dziękuję za podpowiedź, muszę rzeczywiście o tym pomyśleć :)

      Usuń
  2. Fantasy to zupełnie moje klimaty, niestety do książek Sapkowskiego jeszcze nie dotarłam :-P

    OdpowiedzUsuń
  3. Jak tylko uporam się z całymi zaległościami, to biorę się za Wiedźmina!

    OdpowiedzUsuń
  4. Ah, Wiedźmin! Klasa sama w sobie ;) Kocham Geralta całym sercem!

    Bookeaterreality

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciekawa jestem czy i ja się zakocham jak go bliżej poznam :)

      Usuń
  5. Jeszcze nie przekonałam się do Sapkowskiego, nie czuję tego gatunku... Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rozumiem, nic na siłę :) Ja z kolei mam w planach częściej po niego sięgać :)

      Usuń
  6. Sapkowskiego jestem ogromną fanką...i wykreowanego przez niego świata. No a Geralt....nie da się przejść obok niego obojętnie...:)
    Pozdrawiam! włóczykijka z marcepanowych recenzji

    OdpowiedzUsuń
  7. Lubię Sapkosia, a zwłaszcza pierwsze tomy wiedżmina...

    OdpowiedzUsuń
  8. Mam w planach całą serię :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Uwielbiam "Wiedźmina"! Wcześniej już uważałam się za fankę fantastyki, ale nie spodziewałam się, że polska, taka trochę surowa i wulgarna tak mnie kupi. Kocham całą sagę <3
    I ja zaczęłam od opowiadań, Ci też polecam. Łatwiej poznać świat Geralta, zobaczyć czym się parał do tej pory, jak wyglądają jego stosunki z różnymi ludźmi. Zresztą w pierwszych tomach jest chyba historia rodziców Ciri i tego jak została ona Wiedźminowi obiecana ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przyznam, że ja się trochę obawiałam, że będzie tą wulgarnością i surowością przesiąknięta, ale nie ma tu na szczęście żadnej przesady, przynajmniej w "Krwi elfów" :-)

      Ciągle myślę o tym czy sięgnąć po kolejną powieść, czy po opowiadania :) Fabularnie wszystko na razie jest dla mnie jasne, ale faktycznie Geralta znam jeszcze mało :)

      Usuń
  10. Wiedźmina czytałem do tej pory tylko dwa zbiory opowiadań. Za powieści nie miałem jeszcze okazji się złapać, ale pragnę od dawna, szczególnie że już i grałem i jeszcze film Bagińskiego ma powstać. Do tego czasu zamierzam przygody Geralta poznać w pełni :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na mnie gra też wpłynęła, ale trochę inaczej :) Mam w domu gracza, który stwierdził, że musi sięgnąć po książki i tym sposobem Andrzej Sapkowski zawitał w naszej biblioteczce. A że już od jakiegoś czasu kilka osób mi te książki polecało, to tym bardziej się cieszę, że wreszcie miałam okazję przygodę z wiedźminem zacząć :)

      Usuń
  11. Czytałam pierwszą część Wiedźmina i bardzo mi się podobała. Muszę się zabrać za resztę, bo z pewnością są tego warte. Miałam podobne odczucia, co ty, też chciałam czytać dalej i dalej :)

    OdpowiedzUsuń
  12. A widzisz? Mówiłam, że Ci się spodoba :D Sapkowski stworzył cudowną historię, a do tego napisał ją wprost bajecznie. Myślę, że powinnaś dalej czytać sagę, a dopiero później wrócić do opowiadań. Cofanie się teraz, kiedy przygoda już się rozpoczęła, byłoby wręcz nieludzkie ;)

    OdpowiedzUsuń

Zapraszam do dyskusji i dziękuję za każde pozostawione słowo :)

Polub K-czyta na Facebooku

Obserwatorzy