Ireneusz Gębski - W cieniu Sheratona

Ireneusz Gębski, W cieniu Sheratona, Warszawska Firma Wydawnicza, 2011, 162 strony.

Jurek, Ewelina, Ania i Rafał po niepowodzeniach w kraju ojczystym, wyjechali do Anglii by tam podjąć pracę. Każde z nich ma ze sobą mniejszy lub większy bagaż doświadczeń, który często daje o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach. Jurek to blisko czterdziestoletni facet, który po utracie pracy w Polsce, bezowocnych poszukiwaniach nowej oraz rozwodzie z żoną podjął decyzję o wyjeździe. Trudne relacje byłych małżonków mają swoje odbicie w nastoletniej córce, ale też w samym Jurku, który po nieudanym związku pełen niepewności rozpoczyna nową znajomość na emigracji. Ewelina po ukończeniu studiów biologicznych liczyła na dobre zatrudnienie – okazało się jednak, że perspektywy są mało optymistyczne, a niewielka miejscowość z której pochodzi nie była wymarzonym miejscem do życia. Poza tym niedawno rozstała się z chłopakiem, który okazał się zupełnie inny niż się jej początkowo wydawało – to wszystko sprawiło, że mimo pewności siebie ze swoistą rezerwą podchodzi do mężczyzn. Ania i Rafał tworzą parę już od dłuższego czasu – niestety w ich związku coraz częściej obecne są spięcia, a gdy na horyzoncie pojawia się ktoś trzeci, wszystko się może zdarzyć.

Obraz sielskiego życia, które na nas czeka za granicą to już od dosyć dawna przestarzałe i nieco naiwne przeświadczenie. Ireneusz Gębski pokazuje w swojej książce, że rzeczywistość jest daleka od takich wyobrażeń, a Anglia nie stanowi ziemi obiecanej dla emigrantów. A już na pewno nie jest nią hotel Sheraton. Najniższa płaca, faworyzowanie wybranych pracowników i tym samym gorsze traktowanie innych, to sytuacje z którymi nasi bohaterowie spotykają się  na co dzień. W tym wszystkim każdy z nich ma swoje oczekiwania, marzenia i plany, których realizacja nie jest wcale tak łatwa jak mogło im się wcześniej wydawać. Zastana rzeczywistość to codzienne troski, zmartwienia, kłótnie, ale też chwile drobnych przyjemności i uśmiechów radości. Pod tym akurat względem życie w Anglii nie różni się przesadnie od tego w Polsce. W obu przypadkach można mieć szczęście i trafić na przykład na intratną posadę i w pełni realizować się zawodowo lub mimo wykształcenia i ambicji pracować w miejscu, które dalekie jest od ideału (bądź też nie mieć zatrudnienia wcale). Niezależnie też od miejsca pobytu trzeba sobie jakoś radzić z osobistymi problemami, które niejednokrotnie kładą się cieniem na codzienne życie.

Od pierwszej chwili, gdy w moje ręce trafiła książka „W cieniu Sheratona” zastanawiałam się czy w tak niewielkiej przestrzeni (nieco ponad 160 stron + niezbyt duży format) można stworzyć pełną i dającą całościowy obraz podjętej tematyki historię. Tłumaczyłam sobie, że przecież są autorzy, którzy nie potrzebują nadmiernej ilości słów, by przekazać to, co chcieli w atrakcyjny i przyciągający czytelnika sposób. Niestety, w przypadku tej publikacji miałam wrażenie, że całość stanowi raczej pewien rys, który w bardziej rozbudowanej formie mógłby stanowić znacznie lepszą lekturę. Fakt, że pozycję tę czytało mi się stosunkowo dobrze (poza pewnymi niuansami o których za chwilę), a tematyka była ciekawa, sprawił, że żałowałam, że autor nie poszedł nieco dalej i nie zaserwował czytelnikowi więcej.

Z drugiej strony gdyby jednak cała historia miałaby mieć szerszy i bardziej pogłębiony zakres wolałabym, że pewne elementy prezentowały się nieco inaczej. Mam tu na myśli szczególnie dialogi – niektóre napisane całkiem dobrze, inne zupełnie w moim odczuciu nienaturalne. Dodatkowo nieco irytowały mnie angielskie wtrącenia – chociaż w tym przypadku rozumiem, że miało to na celu budowanie pewnego klimatu i być może rzeczywiście Polacy w Anglii w ten sposób rozmawiają. Miałam też wrażenie, że autor nadużywa tzw. mądrości życiowych – trzeba przyznać, że dostosowane były do treści danego fragmentu, ale jednak według mnie było ich zbyt wiele przy różnych okazjach i przez to z czasem brzmiało to mało autentycznie. Dużo bardziej podobały mi się za to opisy, w szczególności miejsc – w tym przypadku dało się poczuć faktyczny klimat angielskich ulic, a także swobodne pióro autora w ich tworzeniu. Szkoda, że tej naturalności i lekkości zabrakło w dialogach.

W ogólnym rozrachunku muszę przyznać, że fabuła miała potencjał, który niestety nie do końca został wykorzystany. Sam obraz realiów emigracji został jednak zaprezentowany przez autora interesująco i bez niepotrzebnego koloryzowania, tam gdzie więcej tak naprawdę było codziennej szarości. Żałuję, że dialogi niekoniecznie do mnie trafiły, a sama powieść nie była bardziej rozbudowana – będę jednak mimo wszystko miło wspominała tę książkę, żywiąc nadzieję, że być może innym razem autor skuteczniej mnie zachwyci.

Garść cytatów:

„Wszędzie jest ten sam syf, tylko w innych proporcjach”. (s. 38)

----------

Za książkę dziękuję autorowi.