„Manufaktura codzienności” to jedna z tych książek, które długo nabierały mocy. Najpierw stała sobie grzecznie na regale wśród innych nieprzeczytanych tytułów, nie rozpychając się wcale a wcale, a później awansowała, dostając miejsce na wózku książek do przeczytania w niedalekiej przyszłości. Ominął ją podręczny koszyk lektur na teraz i wreszcie, gdy w głowie kotłowała mi się potrzeba wyczytywania takich właśnie nieco zapomnianych tytułów, postanowiłam po nią sięgnąć.

Joanna Matusiak dzieli się swoją codziennością, a właściwie małymi-wielkimi chwilami i przemyśleniami, takimi wycinkami swojej rzeczywistości. A to zainspiruje ją jakiś artykuł czy wywiad, a to jakaś sytuacja sprawia, że chce się podzielić krótkimi refleksjami, a to po prostu ma ochotę zatrzymać dany moment, zamykając go w kilku/kilkunastu zdaniach. Wszystko to w ładnej oprawie i uzupełnione zdjęciami codzienności właśnie. Nie znałam wcześniej autorki, ale wystarczył moment, by sprawdzić, że można ją spotkać na Instagramie @manufakturasplotow, gdzie na co dzień publikuje swoje myśli.

Szybko zrozumiałam, że to zdecydowanie nie jest książka do czytania na raz. Dużo lepiej sprawdzało mi się podczytywanie jej w wolnej, spokojnej chwili - wtedy, kiedy miałam przestrzeń w głowie, by zastanowić się przy okazji nad swoją codziennością. Jest mi pod różnymi względami blisko do tego, jak autorka patrzy na życie, ale nie przeszkadzało mi też, gdy w niektórych kwestiach się z nią nie zgadzałam, bo przecież nie chodzi o to, by utożsamić się z kimś 1:1. Były fragmenty, które trafiały do mnie bardzo, były też takie, które mnie szczególnie nie poruszały.

Dla mnie lektura była okazją do zatrzymania się i zastanowienia co tak naprawdę sprawia, że czuję się szczęśliwa, ale też ile mi umyka w codziennym biegu. Zmotywowała mnie by wrócić - z czego bardzo się cieszę - do zapisywania sobie rzeczy, które w danym dniu sprawiły mi radość, za które jestem wdzięczna. Bo wdzięczność to jedno z tych uczuć, które w „Manufakturze codzienności” dostrzega się bardzo często. Nie ma w tym wszystkim przesadnego filozofowania, narzucania jednej tylko właściwej drogi; jest za to dużo niby zwyczajnych momentów, których nie da się przecenić. Daleko jej do poradnika, a blisko do takiego kojącego pokazywania prostych szczęśliwości. Czy przewróciła moje życie do góry nogami? Nie i myślę, że nawet nie usiłowała tego zrobić, bo siłę do zmian, których potrzebuję, by móc powiedzieć, że jestem szczęśliwa na wszystkich polach życia, muszę znaleźć w sobie.

Wartościowa książka o tym, że szczęście kryje się w drobnych rzeczach i czasami wystarczy się zatrzymać, by je dostrzec i przywitać uśmiechem. Czy to banalne? Pewnie, ale jednocześnie bardzo prawdziwe.

„Nie ma takiej pozycji człowieka, żeby nie była wygodna dla jego kota”. (s. 113)

„Gdyby nie trzęsienie ziemi, trwalibyśmy w zakurzonym porządku, w ciepełku znanego, ale nie zawsze dobrego życia”. (s. 130)