Jeśli mam rzucić wszystko i czytać, to właśnie dla takich książek, jakie pisze Valérie Perrin. Dla tych wszystkich (nie)zwykłych emocji uderzających prosto w serce, dla bohaterów, którzy stają mi się bliscy, dla historii bezpiecznie rozsiadających się w mojej wyobraźni.
Wyobrażam sobie jak Stuart Turton siada przy biurku i zaczyna tworzyć historię, do której wrzuca mnóstwo elementów, mocno nimi potrząsa i to wszystko się w trakcie rozwoju akcji kotłuje, buzuje i zderza ze sobą tak, że omal nie wybucha. Jest w tym i moc wyobraźni i umiejętność tworzenia szalenie sugestywnej powieści. Jest także precyzyjne rozmieszczenie wszystkich wątków, które pozornie poplątane, przyprawiające o zawrót głowy, tak naprawdę od początku do końca mają swoje miejsce. Takie właśnie jest „Morderstwo u kresu świata”, które wciągnęło mnie od pierwszych stron i utwierdziło w przekonaniu, że po książki Turtona mogę sięgać w ciemno.
Oliva przyjeżdża do Paryża tylko na weekend. Nie planuje zostawać tam dłużej, bo w Mediolanie czeka na nią narzeczony i praca, gdzie liczy na otrzymanie stałej posady. Poza tym już sam taki wyjazd jest raczej do niej niepodobny, ale ciotka, z którą dziewczyna od szesnastu lat nie miała kontaktu, wysłała jej liścik z informacją, że muszą się spotkać w księgarni „Shakespeare and Company”. A tam czekać na nią będzie jej własna historia, niezamknięta między okładkami książek.
