Trzeci raz zaczynam ten sam akapit i jeśli to czytacie, to tym razem zostawiłam w spokoju klawisz backspace. Wreszcie! Nie mam pojęcia czemu jakoś trudno ująć mi w słowa wrażenia po lekturze książki „Krew z krwi”, bo tak naprawdę sytuacja jest dosyć jasna – to w moim odczuciu nieco inna odsłona Przemysława Piotrowskiego (autora poznałam przy okazji ciekawej kryminalnej serii o Igorze Brudnym) i właściwie nieźle się w niej odnalazłam, ale było też kilka rzeczy, które nieco mi zgrzytały.  

Czytaj dalej

 Cara Hunter, Mroczna prawda [The Whole Truth], tłum. Joanna Grabarek, Filia, 2021, 472 strony.

Inspektor Adam Fawley i jego zespół muszą zająć się sprawą związaną z oksfordzkim uniwersytetem, którą początkowo jego dyrektor nazywa enigmatycznie „incydentem”. Szybko okazuje się, że chodzi o napaść seksualną, której dopuścić się miała wykładowczyni wobec doktoranta. Właściwie nie powinno to nikogo aż tak dziwić, bo ataki kobiet na mężczyzn też się zdarzają, ale widok prawie dwumetrowego dobrze zbudowanego Morgana w zestawieniu z drobną profesor Fisher budzi pewną konsternację… 

Czytaj dalej

Kiedy przypominam sobie jakie emocje towarzyszyły mi przy czytaniu trzech poprzednich powieści Frances Hardinge („Drzewo kłamstw”, „Śpiew Kukułki”, „Czara Cieni”), to mam taką myśl, że właśnie dla takich historii – barwnych, niebanalnych, totalnie angażujących – czytam książki. Sięgając po „Światło głębin” chciałam ponownie dać się porwać wyobraźni brytyjskiej autorki, ale przyznaję, że tym razem nie stało się to od pierwszych stron i na całkowite zaczytanie przyszło mi nieco poczekać.

Czytaj dalej

Czy wspominałam już, że uwielbiam Donato Carrisiego? Całkiem możliwe, że na przykład po cudownie odkrywczym pierwszym spotkaniu („Trybunał dusz”) lub kiedy poznałam Milę Vasquez („Zaklinacz”) dawałam to do zrozumienia, ale czy wystarczająco dobitnie? „Dom Głosów” okazał się idealną okazją, by to z całą mocą powtórzyć: uwielbiam Carrisiego!

Czytaj dalej

Joe Hill, Rogi [Horns], tłum. Maciejka Mazan, Albatros, 2021, 448 stron.

Wiedziałam, że będę chciała przeczytać jakąś powieść Joego Hilla, bo naprawdę dobrze odnalazłam się w jego zbiorze opowiadań „Gaz do dechy”. Nie był to może totalny zachwyt, ale podobało mi się to nasze pierwsze spotkanie i liczyłam, że kolejne także będzie udane. „Rogi” były jedną z historii, które ktoś mi polecił i kiedy tylko nadarzyła się okazja, nie namyślałam się długo i zatopiłam się w tej podobno diabelnie dobrej książce. 

Czytaj dalej