Cu-dow-na! Czy to wystarczy, żeby podsumować moje wrażenia z lektury? Właśnie to jedno słowo krąży mi po głowie, gdy myślę o „Mężczyźnie imieniem Ove”, a jednocześnie po twarzy błąka się uśmiech, który często w czasie czytania mi towarzyszył. Mam wrażenie, że bywam marudna jeżeli chodzi o książki (chociaż mam nadzieję, że nie aż tak, jak marudny jest momentami główny bohater powieści Fredrika Backmana), ale dziś zdecydowanie nie zamierzam pisać o tym, co można było bardziej, więcej czy inaczej. Czy znalazłabym takie rzeczy? Pewnie tak, ale nie będę ich szukała, bo zwyczajnie mnie ta historia totalnie ujęła.

Czytaj dalej

Przywiązanie zwierząt do ludzi zawsze mnie rozczulało i wydawało się momentami aż niewiarygodne. Pamiętam historię, opowiadaną mi przez mamę o kocie mojej babci, który wiedział, o której godzinie ta wraca z pracy i zawsze siadał wtedy na murku przed domem i na nią czekał. Teraz mam okazję obserwować jak mój pies Łatek, którego kilka lat temu przygarnęliśmy z narzeczonym ze schroniska, zbudował z nami więź i jak dużo czułości nam okazuje; jak biegnie do nas, kiedy się czegoś przestraszy lub coś mu dolega; jak bardzo cieszy się, kiedy wracamy do domu, chociaż nie było nas ledwie chwilę. I mimo że musimy mierzyć się z różnymi problemami, które są pozostałością jego dawnego życia, to i tak nie wyobrażam już sobie, że miało by go nie być. A piszę o tym wszystkim dlatego, że historia pewnego psa, o której dziś wam opowiem (lub przypomnę, bo pewnie wielu z was ją zna) to przykład oddania, które ściska ze serce.

Czytaj dalej

Monika Skabara, Testament. Hope, Niegrzeczne Książki, 2022, 304 strony.

Czytaj dalej

Michael Hjorth, Hans Rosenfeldt, Najwyższa sprawiedliwość [En högre rättvisa], tłum. Maciej Muszalski, Czarna Owca, 2022, 462 strony.

Już dawno nie skupiłam się tak mocno na jednej serii i chociaż nieco obawiam się, że możecie być już znudzeni 😊 kolejnym wpisem o Sebastianie Bergmanie, to takie czytanie tomu za tomem pozwoliło mi wyraźnie bardziej zaangażować się w życie bohaterów stworzonych przez Michaela Hjortha i Hansa Rosenfeldta. I wreszcie nie czułam, że zdążyły mi umknąć z pamięci jakieś szczegóły fabuły, co wcześniej niestety mi  dokuczało. W „Najwyższą sprawiedliwość” weszłam więc niesiona dosyć silną ciekawością związaną z tym, jak zakończyła się część piąta i z nadzieją, że dam się wciągnąć w kolejną kryminalną zagadkę.

Czytaj dalej

Musiałam to sobie wszystko poukładać, bo jak co roku wybranie najlepszych i najgorszych książek wcale nie jest łatwe. Sporo tytułów dostarczyło mi mocnych wrażeń i dlatego postanowiłam przypomnieć Wam aż o 12 powieściach, które zdecydowanie polecam. W przypadku książek, z którymi znacznie mniej się polubiłam nie jest tak, że były to tytuły jakoś szczególnie złe, ale zwyczajnie mnie pod różnymi względami nie przekonały. 

Zacznijmy jednak od tego, co najprzyjemniejsze, czyli:

❤️ Książki, które najbardziej trafiły mi do serca w 2022 roku

Czytaj dalej

Na podsumowanie roku jeszcze przyjdzie czas, a tymczasem przed Wami krótkie książkowe podsumowanie grudnia.

Czytaj dalej