Towarzyszy mi od czasu do czasu takie wrażenie, że być może znam już za dużo kryminalnych historii i moje myśli w trakcie poznawania kolejnej zbyt szybko wskakują na właściwe tory, przez co na końcu okazuje się, że niestety wszystkiego się domyśliłam. Piszę niestety, bo akurat w przypadku takich powieści szalenie lubię się mylić i nie mam nic przeciwko temu, by ktoś mną całkowicie zakręcił, a nawet dał mi złudne poczucie pewności, tylko po to, by na ostatnich stronach pokazać, że od początku sobie ze mną pogrywał. Dlatego mam z książką „Niewybaczalne” pewien problem – asy, które Izabela Janiszewska trzymała w rękawie, choć mogą robić spore wrażenie, mnie zupełnie nie zaskoczyły.

Czytaj dalej