Eva García Sáenz de Urturi – Władcy czasu

24.02.2020

Eva García Sáenz de Urturi, Władcy czasu [Los seniores del tiempo], tłum. Katarzyna Okrasko, Muza, 2020, 512 stron.

Trylogia białego miasta, tom 3.

„Władcy czasu” to udane zakończenie Trylogii białego miasta – do ostatniej strony dociera się z poczuciem, że to dobry moment na zamknięcie pewnego etapu dla bohaterów i postawienie ostatniej kropki dla czytelnika. Pierwszy tom „Cisza białego miasta” nieco ostudził mój zapał wobec tej serii, drugi – „Rytuały wody” – zdecydowanie bardziej mi się podobał, a trzeci pokazał mi to, co czułam już wcześniej – że czytam książki hiszpańskiej autorki z zainteresowaniem i doceniam w nich sporo elementów, ale mimo to brakuje mi iskry, która by mnie w nich rozkochała.

Zamiast cieszyć się ze spotkania z autorem niezwykle popularnej w ostatnim czasie książki „Władcy czasu”, którego prawdziwej tożsamości nikt do tej pory nie poznał, Unai Lopez de Ayala będzie musiał zmierzyć się z morderstwem, które szybko skojarzy mu się z innym - dokonanym właśnie na kartach owej powieści. Historia średniowiecznych rodów okaże się czymś więcej niż tylko wciągającą opowieścią, a śmierć nie po raz ostatni upomni się o czyjeś życie.

Eva García Sáenz de Urturi prowadzi akcję dwutorowo – wydarzenia współczesne, w których Unai popycha do przodu śledztwo, przeplatają się z fragmentami wspomnianej książki, gdzie akcja toczy się w XII wieku. Zazwyczaj lubię takie odwołania do przeszłości i trzeba przyznać, że w tym przypadku budują one klimat powieści i stanowią jej ważną część, ale mimo to zdecydowanie bardziej ciekawiły mnie poczynania bohaterów w teraźniejszości. Z jednej strony nietypowe zabójstwo, z drugiej zniknięcie dwóch dziewczynek – bohaterowie zdecydowanie mają się nad czym głowić. Podobnie jest w przypadku czytelnika – autorka podsuwa różne tropy, ale kluczy przy tym na tyle sprytnie, że nie domyśliłam się zakończenia.

„Władcy czasu” to barwna powieść, której nie sposób odmówić ciekawego pomysłu na fabułę i dającego się odczuć klimatu hiszpańskiego miasta. To także dosyć wyraziści bohaterowie, którzy muszą podejmować trudne decyzje, wpływające nie tylko na ich życie. Gdzie kończy się poczucie obowiązku wobec mieszkańców i potrzeba stania na straży Vitorii, a gdzie jest miejsce dla ochrony swoich bliskich? Jaką cenę będą musieli zapłacić Unai, Alba czy Esti za chęć złapania zabójcy? Z zainteresowaniem przewracałam kolejne strony (poza kilkoma momentami znużenia) i byłam ciekawa rozwiązania, ale historia i motywy z drugiego tomu mocniej mnie zaangażowały. Ten trzeci uznaję za dobre domknięcie trylogii – przemyślane i zajmujące, ale nie porywające i wstrząsające od pierwszej do ostatniej strony.

Nie będę pewnie niecierpliwie wypatrywać kolejnych powieści hiszpańskiej autorki, bo mimo wszystko brakuje mi wobec nich trochę większego entuzjazmu i są inni pisarze, na których książki czekam bardziej, ale cieszę się, że mogłam poznać Trylogię białego miasta i spędzić czas z jej bohaterami. Poczekam spokojnie na to, co jeszcze zaserwuje czytelnikom Eva García Sáenz de Urturi i może wtedy dam się tak totalnie porwać lekturze.