Po przeczytaniu „Uwięzionej”, czyli mojej trzeciej książki B.A. Paris (wcześniej poznałam „Na skraju załamania” i „Dylemat”) chyba mam już w głowie pewien ogólny obraz prozy tej brytyjskiej pisarki i tego, jakie wrażenie na mnie robi. Nieźle odnajduję się w tworzonych przez nią historiach – dobrze mi się je czyta, chociaż nie mam poczucia, że nie mogę się od jej książek oderwać; odpowiada mi, że bohaterowie są wrzucani w sytuacje, które wymagają od nich trudnych decyzji, dzięki czemu mam okazję obserwować ich wewnętrzne rozdarcie; widzę w tym wszystkim więcej powieści psychologicznej niż thrillera; początek rozbudza we mnie spore nadzieje, ale po drodze napięcie się rozmywa; zakończenia mnie nie zaskakują, bo okazują się zbyt przewidywalne.

Amelie z mężem zostają porwani. Kobieta nie wie kim są sprawcy i czego chcą, ale kilka opcji przychodzi jej do głowy, gdy weźmie pod uwagę fakt, jakim bogatym i wpływowym człowiekiem jest facet, za którego niedawno wyszła. Jeszcze kilka tygodni temu nie przyszłoby jej do głowy, że znajdzie się w ciemnym pokoju i z niepewnością będzie odliczała kolejne dni, nie wiedząc czy przeżyje. Po śmierci ojca, będąc jeszcze nastolatką, musiała sobie radzić sama i z czasem trafiła na ludzi, wśród których czuła się dobrze. Jedna decyzja sprawiła jednak, że bezpieczna codzienność przestała być pewnikiem, a zaczęła się walka o przetrwanie.

Pierwsze strony mnie zaintrygowały, bo poczułam, że to może być jedna z tych historii, w których różne elementy układanki dopiero z czasem wskakują na swoje miejsce, raz po raz zmieniając obraz całości. I rzeczywiście, rozdział po rozdziale byłam bliżej odkrycia tego, jak główna bohaterka znalazła się w miejscu, w którym jest teraz, ale nie było to wszystko tak szokujące, jak się spodziewałam. Przez jakiś czas czułam takie delikatne napięcie i niepewność i liczyłam na jakiś porządny plot twist, szczególnie na końcu. Tu jednak czekało mnie rozczarowanie, bo raz, że rozwiązanie przyszło mi do głowy dużo szybciej, niż odkryła je przed czytelnikiem autorka, a dwa, że okazało się dosyć – z braku lepszego słowa – typowe.

Nie zaprzeczam, że „Uwięzioną” czytało mi się dobrze, a autorka sprawnie poradziła sobie z pokazaniem emocji targających główną bohaterką, w tym poczuciem zamknięcia i niepewności. Problem w tym, że mimo sporego potencjału tej historii nie czuję, żeby został on wykorzystany. Znowu mam w przypadku B.A. Paris takie wrażenie, że dostałam powieść, która mogła być świetna, zaskakująca i niezapomniana, a ostatecznie okazała się tylko poprawna. Może po prostu zbyt wiele takich historii za mną i poprzeczka już na starcie ustawiona jest dosyć wysoko. I niestety zaczynam żywić przekonanie, że książki brytyjskiej pisarki nie są wstanie jej dosięgnąć. „Uwięziona” daleka jest od złej powieści, ale daleka również od genialnej. Dla mnie przeciętniaczek.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros.

[współpraca barterowa] 

Inne książki B.A. Paris na K-czyta